เซลล์ ใดมีบทบาทในการทำของความจำ

เซลล์ สมองเก็บความทรงจำอย่างไร ไม่ว่าจะฝันหรือความจำในอดีต คุณอาจสงสัยว่า ความทรงจำเหล่านี้ ถูกเก็บไว้ที่ไหน สมองจัดเก็บหน่วยความจำได้สมบูรณ์อย่างไร ต่อไปนี้จะเป็นวิธีจัดระเบียบของสมองที่เก็บความทรงจำ

วิธีที่สมองเก็บความทรงจำ นักประสาทวิทยาหลายคนเชื่อว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน จะถูกแปลงเป็นความทรงจำ และเก็บไว้ชั่วคราวในสมองส่วนฮิปโปแคมปัสของมนุษย์ จากนั้นความทรงจำ จะถูกถ่ายโอนจากฮิปโปแคมปัส ไปยังนีโอคอร์เท็กซ์ เพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำระยะยาว การถ่ายโอนนี้เกิดขึ้น เมื่อคนนอนหลับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่หลับลึก และไม่ฝัน

ทฤษฎีการถ่ายโอนหน่วยความจำนี้ กำลังถูกท้าทาย นักประสาทวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยบราวน์ ในสหรัฐอเมริกา และผู้ได้รับรางวัลโนเบล และนักสรีรวิทยาเบิร์คซักแมน ร่วมเป็นประธานในการศึกษาใหม่ที่พบ บทสนทนา ระหว่าง ฮิปโปแคมปัส และนีโอคอร์เท็กซ์ ในระหว่างการนอนหลับ หลักฐานที่ดีที่สุดแสดงให้เห็นว่า การจัดเก็บความทรงจำทำได้สำเร็จ

ผ่านปฏิสัมพันธ์ที่น่าทึ่ง เขาพบว่า มันไม่ใช่ฮิปโปแคมปัสที่อัปโหลดข้อมูลไปยังนีโอคอร์เท็กซ์ ในลักษณะ เซลล์ สมองแต่ตรงกันข้าม มันเป็นนีโอคอร์เท็กซ์ที่ควบคุมบทสนทนา ระหว่างมันกับฮิปโปแคมปัส

การค้นพบนี้ ทำให้นักวิทยาศาสตร์ มีวิธีใหม่ในการทำความเข้าใจว่า สมองประมวลผลหน่วยความจำ ภายใต้สภาวะต่างๆ ของสุขภาพของมนุษย์ และภาวะสมองเสื่อม และเป็นแรงบันดาลใจในการวิจัยเกี่ยวกับสาเหตุ และการรักษาโรคอัลไซ เมอร์ กระบวนการก่อตัวของความทรงจำระยะยาว อาจแตกต่างไปจากที่เราคิดไว้ก่อนหน้านี้มาก

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ภาควิชาประสาทวิทยาศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยบราวน์กล่าว มีความเป็นไปได้สองประการ หรือบทสนทนาแบบนี้ เป็นส่วนหนึ่งของ การจัดเก็บข้อมูลในระดับหนึ่ง หรือการถ่ายโอนข้อมูลจากฮิปโปแคมปัส ไปยังนีโอคอร์เท็กซ์จะไม่เกิดขึ้นระหว่างการนอนหลับ โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาทฤษฎีที่เชื่อกัน โดยทั่วไปว่า นีโอคอร์เท็กซ์และฮิปโปแคมปัส

สื่อสารข้อมูลระหว่างการนอนหลับจะถูกตั้งคำถาม เพื่อศึกษาบทสนทนา ระหว่างฮิปโปแคมปัสและนีโอคอร์เท็กซ์ เขาได้บันทึกกิจกรรมคลื่นไฟฟ้าในสมองของหนู การศึกษาพบว่า ในระหว่างการนอนหลับสนิท เมื่อเซลล์ในนีโอคอร์เท็กซ์ทำงานเป็นจังหวะ การทำงานของเส้นประสาทในฮิปโปแคมปัสจะไม่สม่ำเสมอ ทีมของเขาได้ค้นพบในภายหลังว่า หากโฟกัสของความสนใจเปลี่ยนจากเซลล์ที่ตื่นตัว ไปเป็นเซลล์ยับยั้งแล้ว สมองทั้งสองส่วนจะพูดคุยกันในภาษาเดียวกัน

และกิจกรรมระหว่างเซลล์ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน เวลาของการทำกิจกรรมหรือการสนทนา จะเหมือนกันในสมองทั้งสองส่วน และฮิปโปแคมปัสจะมีความล่าช้าในช่วงสั้นๆ เช่นเดียวกับเซลล์ที่อยู่ในนั้น ตอบสนองต่อคำพูดของนีโอคอร์เท็กซ์ การค้นพบการสื่อสารแบบซิงโครนัส ระหว่างฮิปโปแคมปัสและนีโอคอร์เท็กซ์ มีนัยสำคัญสองประการ ประการแรกในระหว่างการนอนหลับลึก

นีโอคอร์เท็กซ์ไม่ใช่ฮิปโปแคมปัส เป็นประธานในบทสนทนาของระบบสมอง ประการที่สองเส้นประสาทที่ถูกยับยั้งควบคุมการสนทนา ที่สมองเก็บความทรงจำ มีอวัยวะมหัศจรรย์เช่นนี้ ในกะโหลกศีรษะของเรา เนื้อเยื่อที่มีน้ำหนักเพียง 1.5กิโลกรัม มีความหนาแน่นชื้นและซับซ้อน นี่คือสมองของเรา

ประสบการณ์ทั้งหมดในชีวิต จะถูกประมวลผลเป็นข้อมูลต่างๆ เก็บไว้ในนั้น และเรียกคืนได้ทุกเมื่อ เมื่อจำเป็น นี่คือสิ่งที่นักประสาทวิทยาเรียกว่า ความจำอาศัยเหตุการณ์มาหลายปีแล้ว โดยทั่วไปนักวิทยาศาสตร์ เห็นด้วยกับโหมดการทำงานของสมอง แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรวบรวมข้อมูลโดยละเอียด และเพิ่มประสิทธิภาพ การค้นคว้าที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

นักวิทยาศาสตร์ค่อยๆ มีความเข้าใจที่ชัดเจนและสมบูรณ์มากขึ้น เกี่ยวกับระบบการจัดเก็บข้อมูลของสมอง ปัจจัยสำคัญคือ ฮิปโปแคมปัสในสมอง ซึ่งเป็นพื้นที่พับด้านในรูปวงแหวน ในเปลือกสมองที่มีความยาวเพียงไม่กี่เซนติเมตร แต่เชื่อมต่ออย่างใกล้ชิดกับส่วนที่เหลือของสมอง ผู้ที่มีฮิปโปแคมปัสที่เสียหาย มักมีปัญหาด้านความจำอย่างรุนแรง

ดังนั้นตั้งแต่ปี1950 เป็นต้นมา นักวิทยาศาสตร์จึงมุ่งเน้นการวิจัยเกี่ยวกับความจำของพวกเขา เกี่ยวกับฮิปโปแคมปัส นักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเลสเตอร์ ในสหราชอาณาจักรเพิ่งค้นพบว่า จากการศึกษาฮิปโปแคมปัส และบริเวณสมองโดยรอบ ทำให้พวกเขามีความเข้าใจทั่วไป เกี่ยวกับการก่อตัวของความทรงจำใหม่

เมื่อผู้ป่วยโรคลมชักได้รับการผ่าตัดสมอง นักวิทยาศาสตร์ใช้ประโยชน์จากโอกาสที่หาได้ยากนี้ ในการบันทึกฟองอากาศ และรอยแตกที่เกิดจากเซลล์สมองของมนุษย์เพียงเซลล์เดียวในที่ทำงาน นักวิทยาศาสตร์ค้นพบว่า หากสมองของผู้ป่วยหมกมุ่นอยู่กับคนใดคนหนึ่ง เช่นคลินท์อีสต์วูด เมื่อเขาส่งภาพของคลินท์ต่อหน้าเทพีเสรีภาพ ในสหรัฐอเมริกาสมองของผู้ป่วยก็จะสามารถฝึกฝนได้

จะตอบสนอง เมื่อพวกเขาเห็นเทพีเสรีภาพ นี่แสดงให้เห็นว่า เซลล์สมองเดี่ยวในฮิปโปแคมปัส มีบทบาทสำคัญในการสร้างความจำเชื่อมโยงใหม่ อย่างไรก็ตามเปลือกสมอง ซึ่งห่อหุ้มชั้นนอกของฮิปโปแคมปัส ก็มีความสำคัญเช่นกัน มีขนาดใหญ่กว่าฮิปโปแคมปัสมาก และสามารถทำงานขนาดใหญ่ได้ตั้งแต่การรับรู้โลก ไปจนถึงการเคลื่อนไหวของแขนขา เมื่อเราประสบกับเหตุการณ์ที่เฉพาะเจาะจงเช่น การเดินทางไปชายหาดพื้นที่ต่างๆ เปลือกสมองจะถูกระดมมา

เพื่อช่วยเราประมวลผลองค์ประกอบความจำที่แตกต่างกัน พบปะเพื่อนๆ ฟังนกนางนวลและรู้สึกถึงสายลม ด้วยเหตุนี้ชิ้นส่วนประสบการณ์จำนวนมาก จะกระจัดกระจายอยู่ในเปลือกสมอง ในการจดจำประสบการณ์เหล่านี้ สมองจำเป็นต้องจัดทำดัชนีและจัดเก็บข้อมูลเหล่านี้ เพื่อให้สามารถเรียกคืนได้ในอนาคต โดยทั่วไปนักวิทยาศาสตร์ยอมรับว่า การสร้างดัชนี และการจัดเก็บข้อมูลของสมองทำโดยฮิปโปแคมปัส

อ่านบทความเพิ่มเติม > ผลิตภัณฑ์ สำหรับเด็กดั้งเดิมเหล่านี้ใช้งานได้จริง